In 2004 ben ik voor het eerst echt met de ROPARUN in aanraking gekomen.

Laat ik eerst even in het kort uitleggen wat de Roparun is en waar het voor staat. De Roparun is ‘s werelds langste estafette loop van Parijs / Hamburg naar Rotterdam. Een team van 8 lopers en een groep begeleiders gaat nonstop van zaterdagmiddag vanuit Parijs / Hamburg om op maandagmiddag op de coolsingel in Rotterdam te finishen. Een geweldige prestatie maar belangrijker is het doel.

De Roparun zamelt geld in voor mensen met kanker in de laatste fase van hun leven. De prachtige slogan zegt “Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven“. De slogan zegt alles.

In 2004 fotografeerde ik veel sportevenementen en ik wilde de Roparun ook graag fotograferen en dus heb ik me, samen met een vriend, aangemeld als vrijwilliger. Als vrijwilliger ga je dan naar Parijs (of Hamburg) en volgt de route met de teams mee, je maakt foto’s van de teams en we hadden een website waar we de foto’s snel op konden plaatsen en beschikbaar stellen voor de deelnemers van de Roparun. Ik deed het omdat de Roparun een gaaf evenement is, ik het goede doel wilde helpen en ik fotograferen simpelweg enorm leuk is.

Behalve het fotograferen ben ik ook betrokken bij de foto website van de roparun (www.photoos.net/roparun2014) en bij het maken van de apps. Dat wordt gesponsord door het bedrijf waar ik voor werk. Per jaar wordt er wel een paar duizend uur werk in gestopt om zo de organisatie van de Roparun zich nog beter te kunnen profileren. En dus meer geld in te zamelen en daar is het uiteindelijk allemaal om te doen.

Aan de Roparun doen 450 teams mee, gemiddeld met 25 deelnemers, dat betekent dat er meer dan 11.000 mensen op de route zijn, met auto’s met fietsen, met trucks en met bussen. En dan natuurlijk nog een massa auto’s, motoren van de organisatie met ondersteuning. Omdat het langzaamste team als eerste start is de hele stoet van lopers / fietsers / auto’s nog wel verspreid maar aan het eind trekt alles als een harmonica in elkaar en lijkt het soms wel een mega file van mensen. Uiteindelijk finishen 11.000 mensen in een zeer korte tijd in Rotterdam en dat is best druk.

De teams bestaan uit 2 teams van 4 lopers en de rest van de mensen is voor de broodnodige ondersteuning, fysio’s, chauffeurs, fietsers, kok en support. Per keer loopt er 1 team van 4 lopers, in estafette, en is het andere team aan het rusten.

In 2005 wilde ik graag fotograferen maar na 10 jaar is het zo veel meer. De Roparun is meer, de Roparun is groots en de Roparun gaat in je bloed zitten. Hoe komt dat zo? Tja, laat me proberen het uit te leggen. Als (amateur) fotograaf volg je de route vanaf het begin tot aan het eind. Dat is dus van zaterdag middag tot maandagmiddag 6 uur. In totaal dus zo’n 54 uur on the road. Slapen doe je in de auto. In het begin ben je scherp en alert. Na 54 uur ben je moe. En de lopers hebben het nog wat zwaarder en zijn afgebrand aan het einde van die 530 km. In het begin is iedereen vrolijk en fit. Na 54 uur zijn mensen moe en emotioneel. Dat is niet alleen voor de lopers maar ook voor de vrijwilligers, en dus ook voor ons, fotografen.

Wat het evenement zo geweldig maakt is, naast het echt geweldige goede doel, dat het zo persoonlijk is. Bijna iedereen die meeloopt heeft een persoonlijke reden om het te doen. Omdat iemand in zijn/haar omgeving wel iets met die vreselijke ziekte te maken heeft gehad. Zelf heb ik erover gedacht om na 7 jaar fotograferen van de Roparun ermee te stoppen. Maar uitgerekend toen werd ik in mijn omgeving geconfronteerd met iemand die aan deze ziekte overleed. Stoppen was ineens geen optie meer.

De Roparun heeft een aantal gezichten, allemaal even mooi maar zo verschillend. Bij de start is iedereen blij en uitgelaten, 530km en 54 uur verder zijn mensen uitgeput en zeer emotioneel maar super voldaan. In het begin zijn het de blijde en opgewonden gezichten, in de dag erna zijn het de geconcentreerde lopers in prachtige decors van koolzaad velden en dorpjes. En uiteindelijk op de Coolsingel de emotie die me zelfs tijdens het fotograferen soms diep en diep raakt. Onze foto’s vertellen vaak in een beeld het hele verhaal, zelfs als je het verhaal niet kent.

Tijdens en na afloop van de Roparun zijn we de foto’s aan het uitzoeken en selecteren. Dat is altijd mooi en vaak ook leuk werk. Maar soms wordt je door de kracht van de foto van je stoel geblazen. Een fotograaf die al 7 jaar meegaat is Rowin Hofker. En hij heeft een enorm gevoel ontwikkeld voor emotie in de foto. En bij het selecteren en bekijken van de foto’s moet ik zeggen dat deze foto’s, zonder dat ik het verhaal erachter ken, me diep en diep hebben geraakt. Dan zit ik met tranen en een enorm brok in mijn keel achter de computer. En dan denk ik ja, dit is waar we het voor doen. Dit is wat ons als fotograaf de voldoening geeft. Hiervoor zijn ook wij 54 uur achtereen in touw. Ja, het is het allemaal waard alleen al voor deze foto.

En hier nog eentje, ook van Rowin. Bij dit soort foto’s is iedere uitleg te veel.

En ook dit jaar mogen we weer fotograferen tijdens de Roparun. Wij, als fotografen, zijn trots om een bijdrage te kunnen leveren aan de Roparun. En we hopen dat we veel mensen zullen bereiken, via onze apps en onze fotowebsite, om zo de Roparun te helpen zoveel mogelijk geld in te zamelen. Want dat is uiteindelijk waar we het met zijn allen voor doen.

We wensen de lopers heel veel succes en tot onderweg.

Frank Mollers.